Christian Rommelse is in 2014 als stedenbouwkundige (MUrb) afgestudeerd aan de Rotterdamse Academie van Bouwkunst. Sinds 2018 werkt hij namens Studio Bereikbaar als “ontwerpend planoloog” aan strategische opgaven op het grensvlak van verstedelijking en bereikbaarheid.
Contact via:
mail@christianrommelse.nl
Een poging om los te komen van een ruimtelijke ordening gebaseerd op anekdotes waarbij het ‘mooie plaatje met het praatje’ de boventoon voert in het ruimtelijke debat
Wie ruimte biedt aan stadsuitbreiding, zorgt ervoor dat we ruimer kunnen leven en omdat we ook daadwerkelijk ruimer gaan leven ontstaat er een vraag naar nog meer uitbreidingsplannen.
Bouwen we buurten voor het vervullen van de (esthetische) verlangens van haar criticasters en planners? Of bouwen we buurten om stedelingen een kans te geven op een betere toekomst?
Wat verstaan we in Nederland onder hoogstedelijke dichtheden? Om antwoord te vinden op deze vraag reizen we via de negentiende eeuwse Amsterdamse sloppenwijken, naar de hoogbouwvisie van Rotterdam.
Als we de schattingen voor waar aannemen moeten er tot 2030 ongeveer een miljoen nieuwe woningen worden bijgebouwd in Nederland. Wat betekent deze opgave voor de inrichting van Nederland?
Een revolutie in de vleesverwerkende industrie kwam eind 19e eeuw uit Cincinnati. Rond 1830 stond de stad bekend als ‘Porkopolis’ met een verwerkingssnelheid van 100.000 varkens per jaar.
Eind 19e eeuw vond er een revolutie plaats in de landbouw. Om deze ontwikkeling te begrijpen maken we een uitstap richting de Amerikaanse staat Illinois. Hier ontstond rond het jaar 1830 de stad Chicago.
Wat bezielt mensen toch om in een stad te willen wonen of werken? Waarom verhuizen we niet massaal naar goedkopere, groenere en dunner bevolkte oorden?
